ناوه‌ڕۆك
بانگخواز
زۆر گەشە چاوی تۆ و ئەو ڕوخسارە گوڵ پەخشانەی تۆ
دوێشەو چیت خواردەوە ئەی دڵ، ڕاست بڵێ تو گیانی خۆت
پڕ ئاشووبە ناوی تۆ، پڕ شەکرە داوی تۆ
بە جۆشە پێکی تۆ، بەتامە نانی تۆ
ئەگەر مردوو بتبینێت، ئەزانێت کە سەرخۆشیت
هەرچەند خۆت بشاریتەوە، مەی نهێنیت ئەدرکێنێت
بۆنی کەباب دێت لە دڵی پڕ ناڵەی من
بۆنی شەراب دێت لە هەناسە و هاواری تۆ
ئەگەر ڕۆژهەڵات و ڕۆژئاوا بپێوم، وە ئەگەر بڕۆمە ئاسمان
نیشانەیەکی ژیان بوونی نیە، تا نیشانەی تۆ نەگات
من بانگخوازی وڵاتێک بووم، خاوەنی مینبەرێک بووم
چارەنووس دڵی منی کردە عاشق و چەپڵەڕێزانی تۆ!
ئەگەر ڕۆژهەڵات و ڕۆژئاوا بپێوم، وە ئەگەر بڕۆمە ئاسمان
نیشانەیەکی ژیان بوونی نیە، تا نیشانەی تۆ نەگات
من بانگخوازی وڵاتێک بووم، خاوەنی مینبەرێک بووم
چارەنووس دڵی منی کردە عاشق و چەپڵەڕێزانی تۆ
ئارامی فڕی لە دڵم، ئەقڵ ڕایکرد لە سەرم
تا کوێ ڕامئەکێشێت؟ مەستی بێ ئیمانی تۆ؟!
شێری ڕەشی عیشقی تۆ، ئێسکەکانم لێ ئەکاتەوە
تۆ کەفیلی من نەبوویت؟! ئەی چی لێ هات ئەم کەفیلیەی من؟
لە مەی ئەم خەڵکەی دنیا، حەقی خودا نەمخواردووەتەوە
خراپ وێران ئەبم، ترسم هەیە لە گومانی تۆ
هەموو هەناسەیەک پێم ئەڵێیت: ئەقڵت کوا؟ چیت بەسەر هات؟!
بەندە ئەقڵی تیا نەما، لە خەم و تاقیکردنەوەی تۆدا!
ئەگەر ڕۆژهەڵات و ڕۆژئاوا بپێوم، وە ئەگەر بڕۆمە ئاسمان
نیشانەیەکی ژیان بوونی نیە، تا نیشانەی تۆ نەگات
من بانگخوازی وڵاتێک بووم، خاوەنی مینبەرێک بووم
چارەنووس دڵی منی کردە عاشق و چەپڵەڕێزانی تۆ
زاهد
سخت خوش است چشم تو وآن رخ گلفشان تو
دوش چه خورده‌ای دِلا راست بگو به جان تو
فتنه گر است نام تو پُرشکر است دام تو
باطرب است جام تو بانمک است نان تو
مرده اگر ببیندت فهم کند که سرخوشی
چند نهان کنی که می فاش کند نهان تو
بوی کباب می‌زند از دل پُرفغان من
بوی شراب می‌زند از دم و از فغان تو
مشرق و مغرب ار روم ور سوی آسمان شوم
نیست نشان زندگی تا نرسد نشان تو
زاهد کشوری بدم صاحب منبری بدم
کرد قضا دل مرا عاشق و کف‌زنان تو
مشرق و مغرب ار روم ور سوی آسمان شوم
نیست نشان زندگی تا نرسد نشان تو
زاهد کشوری بدم صاحب منبری بدم
کرد قضا دل مرا عاشق و کف‌زنان تو
صبر پرید از دلم عقل گریخت از سرم
تا به کجا کشد مرا مستی بی‌امان تو
شیر سیاه عشق تو می‌کَنَد استخوان من
نی تو ضمان من بدی پس چه شد این ضمان من
از می این جهانیان حق خدا نخورده‌ام
سخت خراب می‌شوم خائفم از گمان تو
هر نفسی بگوییَم عقل تو کو؟ چه شد تو را؟
عقل نماند بنده را در غم و امتحان تو
مشرق و مغرب ار روم ور سوی آسمان شوم
نیست نشان زندگی تا نرسد نشان تو
زاهد کشوری بدم صاحب منبری بدم
کرد قضا دل مرا عاشق و کف‌زنان تو
سەرچاوەکان
399 بینین
